Duclos († 1772), niewiadomego imienia major francuski, służył w konfederacji barskiej jako instruktor i dowódca piechoty, razem z innym majorem nazwiskiem Desprès. Przybył do Preszowa w drugiej grupie oficerów-ochotników, zapewne zwerbowany przez ks. Marcina Lubomirskiego (pierwszą przyprowadził w listopadzie 1769 r. Du Toupet, trzecią w sierpniu 1770 r. Dumouriez). Ajent, który go zwerbował, Duhamel, dał mu za wiedzą rządu francuskiego zlecenie, aby odstręczać Lubomirskiego od wspólnych robót z P. Mostowskim, a godzić z Generalnością (28 III 1770). D. niechybnie powtórzył księciu tę radę, sam też przylgnął do J. Miączyńskiego i przypuszczalnie chodził z nim pod koniec r. 1770 na Sandomierz, a w styczniu 1771 pod Kraków. Następnie wraz z Desprèsem i piechotą został umieszczony w świeżo umocnionej Lanckoronie pod komendą pułkownika De la Serre. Dnia 20 II obaj majorowie na czele 97 żołnierzy odparli nagły, gwałtowny szturm Suworowa, nacierającego w półtora tysiąca wojska. W kwietniu wyparł Rosjan z Piekar, a 20 V razem z Desprèsem i Maréchalem w świetnym wypadzie z Tyńca po raz drugi zbili groźnego Suworowa. Niewątpliwie mieli swój udział także w odparciu jesienią ataków na Tyniec Branickiego i Oebschelwitza. Po słynnym wtargnięciu Choisy’ego na Wawel dostał się tam i D. w oddziale Galiberta. 5. t. m. wdzierał się przez ul. Grodzką do Krakowa bez skutku. 29. padł na szańcach Wawelu – znów w walce z Suworowem.
Konopczyński W., Kazimierz Pułaski, Kr. 1931; tenże, Konf. barska II, W. 1938; tenże, Konf. barska. Wybór tekstów, s. 129; relacja De la Serre’a; Lettres particulières du baron de Vioménil, Paryż 1808; Listy Du Hamela do M. Lubomirskiego w B. Ord. Kras. (niedawno spalonej przez Niemców).
Władysław Konopczyński